Το σενάριο εμπνεύστηκε από διάφορες εμπειρίες από τη ζωή του Janowitz και του Mayer, και οι δύο ειρηνιστές που έμειναν με δυσπιστία στην εξουσία μετά τις εμπειρίες τους με τον στρατό κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ταινία κάνει χρήση μιας ιστορίας καρέ, με πρόλογο και επίλογο σε συνδυασμό με ανατρεπτικό τέλος. Ο Janowitz είπε ότι αυτή η συσκευή επιβλήθηκε στους συγγραφείς παρά τη θέλησή τους. Ο σχεδιασμός της ταινίας έγινε από τους Hermann Warm, Walter Reimann και Walter Röhrig, οι οποίοι συνέστησαν ένα φανταστικό, γραφικό στυλ αντί για ένα νατουραλιστικό.

Η ταινία θεματοποιεί τη βάναυση και παράλογη εξουσία. Συγγραφείς και μελετητές υποστήριξαν ότι η ταινία αντικατοπτρίζει μια υποσυνείδητη ανάγκη της γερμανικής κοινωνίας για έναν τύραννο και είναι ένα παράδειγμα της υπακοής της Γερμανίας στην εξουσία και της απροθυμίας να επαναστατήσει ενάντια στη διαταραγμένη εξουσία. Μερικοί κριτικοί ερμήνευσαν τον Καλιγκάρι ως αντιπροσώπευση της γερμανικής πολεμικής κυβέρνησης, με τον Τσέζαρε να συμβολίζει τον απλό άνθρωπο που είναι εξαρτημένος, όπως οι στρατιώτες, να σκοτώνουν. Άλλα θέματα της ταινίας περιλαμβάνουν την αποσταθεροποιημένη αντίθεση μεταξύ παραφροσύνης και λογικής, την υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας και τη δυαδικότητα της ανθρώπινης φύσης.

Το γραφείο του Δρ. Καλιγκάρι κυκλοφόρησε τη στιγμή που οι ξένες κινηματογραφικές βιομηχανίες χαλάρωσαν τους περιορισμούς στην εισαγωγή γερμανικών ταινιών μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έτσι προβλήθηκε διεθνώς. Οι λογαριασμοί διαφέρουν ως προς την οικονομική και κριτική επιτυχία του κατά την κυκλοφορία του, αλλά οι σύγχρονοι κριτικοί και ιστορικοί κινηματογράφου το έχουν επαινέσει σε μεγάλο βαθμό ως επαναστατική ταινία. Η ταινία ψηφίστηκε νούμερο 12 στην περίφημη λίστα των Βρυξελλών 12 στην Παγκόσμια Έκθεση του 1958. Ο κριτικός Ρότζερ Έμπερτ την αποκάλεσε αναμφισβήτητα «την πρώτη αληθινή ταινία τρόμου»και ο κριτικός ταινιών Ντάνι Πίρι την αποκάλεσε την πρώτη καλτ ταινία του κινηματογράφου και προπομπό για ταινίες τέχνης. Θεωρούμενο κλασικό, βοήθησε να τραβήξει την παγκόσμια προσοχή στην καλλιτεχνική αξία του γερμανικού κινηματογράφου και είχε μεγάλη επιρροή στις αμερικανικές ταινίες, ιδιαίτερα στα είδη του τρόμου και του φιλμ νουάρ.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία : Robert Wiene

Σενάριο : Καρλ Μάγιερ, Χανς Γιάνοβιτς

Πρωταγωνιστές : Βέρνερ Κράους, Κόνραντ Βάιντ, Friedrich Fehér, Lil Dagover, Hans Heinz, Ρούντολφ Λέτινγκερ

Κινηματογραφία : Willy Hameister

Ημερομηνία κυκλοφορίας : 26 Φεβρουαρίου 1920 (Γερμανία)

Διάρκεια : 74 λεπτά

Χώρα : Γερμανία

Γλώσσες : Βωβή ταινία, Γερμανικά

Στούντιο: Decla-Bioscop AG

Διευθυντής:Ρόμπερτ Γουάιν

Παραγωγοί: Erich Pommer και Rudolf Meinert

Συγγραφείς: Hans Janowitz και Carl Mayer

Μουσική: Giuseppe Becce

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ο μυστηριώδης Δόκτωρ Καλιγκάρι (τον υποδύεται ο Βέρνερ Κράους) φτάνει σε ένα αγροτικό γερμανικό χωριό με τον σύντροφό του Τσέζαρε (Κόνραντ Βάιντ), έναν άντρα σε αιώνια κατάσταση ύπνου που μπορεί να διαταχθεί να εκτελέσει τις εντολές του κυρίου του. Μια σειρά από φρικιαστικές δολοφονίες κάνει ορισμένους να πιστεύουν ότι ο γιατρός και ο παράξενος «βοηθός» του μπορεί κάλλιστα να φταίει.Σε ένα καρναβάλι, ο Φράνσις και ο φίλος του Άλαν συναντούν τον εκκεντρικό γιατρό Καλιγκάρι. Τους παρουσιάζει τον υπνωτισμένο Τσέζαρε, ο οποίος υποτίθεται ότι μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Συγκλονιστικά, προβλέπει τον θάνατο του Άλαν και μέχρι το πρωί η προφητεία του έχει γίνει πραγματικότητα. Έτσι, ο Τσέζαρε και ο Δρ Καλιγκάρι γίνονται οι κύριοι ύποπτοι.