ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία : Μένιος Καραγιάννης

Σενάριο : Μένιος Καραγιάννης

Διεύθυνση φωτογραφίας : Ηρακλής Κουγεμήτρος

Μοντάζ: Μένιος Καραγιάννης

Ήχος : Τάσος Δράζιος

Μουσική : Απόστολος Δημητρακόπουλος

Ηθοποιοί : Ηλιάνα Μαυρομάτη, Όμηρος Πουλάκης, Αγγελίνα Ρήγα, Αλέξης Κροκιδάς

Παραγωγοί : Μένιος Καραγιάννης

Χρώμα : Έγχρωμο

Χώρα Παραγωγής : Ελλάδα

Έτος Παραγωγής : 2022

Διάρκεια : 89΄

ΥΠΟΘΕΣΗ

Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι προσπαθούν να βρουν «τι είναι αυτό που το λένε αγάπη», σε μια εικονογράφηση που προσπαθεί να αποτυπώσει τον κατακερματισμό των σκέψεων, των αισθήσεων, των αντιθέσεων και των συνθέσεων που φέρνουν δυο ανθρώπους από μακριά… πιο κοντά.

Οι συναντήσεις τους και οι μοναχικές τους στιγμές, λόγια που δεν ολοκληρώνονται και άλλα που εκστομίζονται σαν απλή πρόζα, θυμοί και αγάπες, καθημερινότητες και μνήμες, τραγούδια και α καπέλα ρίμες, όλα μοιάζουν σαν σκηνές από μια σχέση που δεν τη βλέπουμε ποτέ ολόκληρη, παρά μόνο κομματιασμένη, στις κρίσεις της και στις ήρεμες στιγμές της, στο τέλος της ή τελικά στην αρχή της.

Περνώντας (πιο) οριστικά στη μυθοπλασία, μετά από μια μακρά, ακριβή στο βλέμμα και την παρατήρηση περίοδο τεκμηρίωσης, ο Μένιος Καραγιάννης («Σκάπετα», «Το Άλογο που Είμαι», «Η Μουσική των Πραγμάτων») καταπιάνεται με μια αφήγηση που προσπαθεί να ακυρώσει και την ίδια της την έννοια της κατασκευής αλλά και της πραγματικότητας που μπορεί τελικά να μη συμβαίνει ή να μην έχει συμβεί ποτέ, παρά μόνο μέσα στο ανθρώπινο μυαλό.

Τα ψήγματα της «αλήθειας» που κρύβει όμως αυτό το παιχνίδι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία (ή μάλλον καλύτερα το φαντασιακό) δεν είναι αρκετά για να νετάρουν ούτε στο ελάχιστο την τελικά κυριολεκτικά θολή γραμμή που σχεδιάζει σε λευκό καμβά ο Μένιος Καραγιάννης μέχρι και το φινάλε.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Οι μη συσχετισμένες εικόνες συνδέονται ελεύθερα σε ένα ταξίδι που μοιάζει με όνειρο. Η σχέση ενός ζευγαριού, η επιθυμία τους να είναι μαζί, οι δυσκολίες. Φεύγουν, ξεφεύγουν από την ασφυκτική πραγματικότητα τους, σε μια προσπάθεια να έρθουν πιο κοντά. Όμως η οικειότητα τους απομακρύνει. Επισκεφθείτε απομακρυσμένα μέρη, τσακώνεστε, ερωτεύεστε: μια πορεία για τα τσόφλια αυγών, σε μια ομιχλώδη γραμμή.

Λόγια, εικόνες, μουσικές και ήχοι διαδέχονται το ένα το άλλο σε μια συρραφή μικρών ή μεγαλύτερη σκηνών που δεν εξελίσσονται, που δε λειτουργούν πάντα με τον τρόπο που νιώθεις ότι έχουν δουλευτεί, που δε δημιουργούν σίγουρα το ηχητικό σύμπαν που φιλοδοξεί να μοιάζει σαν το «καρδιογράφημα» (αποτελούμενο από ηχητικά παράσιτα, λαϊκά όργανα, μουσική, ήχους της φύσης και ανθρώπινες κραυγές…) μιας σχέσης, αλλά το σημαντικότερο, δε φτάνουν ποτέ εκεί που προορίζονται: στο να προκαλέσουν το ανθρώπινο συναίσθημα.

Κάπου ανάμεσα στην επιτήδευση και τη βαρύγδουπη (θεατρική) διάθεση που βαραίνει ακόμη περισσότερο η ακατανόητη επιλογή συγκεκριμένων σκηνών (συν η «υστερική» ευκολία των συναντήσεων του αγοριού με τη μητέρα του και του κοριτσιού με τον πατέρα του στις χειρότερες στιγμές της ταινίας), ο Ομηρος Πουλάκης και η Ηλιάνα Μαυρομάτη προσπαθούν να δώσουν νόημα στο σύμπαν που έχουν πέσει ως σύμβολα δύο ερωτευμένων ανθρώπων που δεν μπορούν να είναι μαζί. Θύματα και αυτοί, όμως, μιας ασυνεπούς και ασυνεχούς ποιητικότητας που τους κρατάει στην επιτήδευση κάθε φορά που αυτοί είναι έτοιμοι να σου μιλήσουν στην καρδιά.

Ο Μένιος Καραγιάννης γεννήθηκε στην Καρδίτσα. Σπούδασε φωτογραφία στο Παρίσι και κινηματογράφο στη Στοκχόλμη, όπου και εργάστηκε για αρκετά χρόνια ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Έχει δουλέψει τόσο με ταινίες ντοκιμαντέρ όσο και μυθοπλασίας.

Φιλμογραφία

2016 33.333 Η Οδύσσεια του Νίκου Καζαντζάκη

2017 deadline

2018 Πατρίδα από μάρμαρο

2019 Το άλογο που είμαι

2020 Η μουσική των πραγμάτων

2021 Αλάστωρ

2022 Θολή γραμμή